प्रामाणिकता अजून टिकून आहे

सकाळी नेहमी सारखा हिंडून परतत होतो. आमच्या इथे थोड्या अंतरावर नवी खाद्य संस्कृती उभी राहू लागली आहे. अनेक टपऱ्या कोणा- कोणाच्या (माहित नाही) तरी आशिर्वादाने उभ्या रहात आहेत. तेथे सर्व प्रकारच्या खाद्य पदार्थांची सध्या रेल्चेल असते. तेथे नवीनच एक टपरी उभी राहीली आहे. त्याचेकडे दावणगिरि लोणी स्पंज डोसे मिळू लागले आहेत. आम्हा सारख्या उरलेल्या दातांवर ज्यादा जबरदस्ती नको असे वाटणाऱ्यांना तर हा मऊशार डोसा एक वरदान आहे.

सध्या माझी नात व मुलगी नाताळच्या सुटी मुळे माझ्याकडे आलेली आहे. त्यामुळे रोजच काही न काही खादाडी करणे वा आणणे चालूच असते. आज मनात आले व त्याप्रमाणे तीन लोणी स्पंज ( एकात साधारणत: ५” व्यासाचे तीन डोसे असतात ) व मला एक साधा असे पार्सल घेऊन घरी खुशीत परतलो व पार्सल नातीकडे दिले.

मी बाहेरच्या खोलीत होतो. नातीने खुशीत पार्सल उघडले, पण थोड्याच वेळात आतून धूसूक फूसूक ऐकू येऊ लागली. आतून अर्धवट काही काही ऐकू येऊ लागले !…”धांदरटपणा जायचा नाही अजून”….” एव्ह्ढेच ?”…..” मी किती घेऊ ?”…… ” फसवलं असणार बहूतेक “… “आता तो काय देणार आहे ?” ” सगळॆ ह्यांना फसवतात…वगैरे वगैरे. मी अत आलो, तेव्हा असे लक्षात आले की त्याने एकच स्पंज दॊसा दिलेला होता. मी चपला पायात सरकावत परत जायला बाहेर जाई पर्यंत मला ताशेरे ऐकू येत होतेच. पाऊण तास उलटून गेलेला होता त्यामुळे मलाही शंका येऊ लागली होती की आपण गंडलो गेलो आहोत !

पण, मी त्याचे कडे जाऊन काही सांगणार तेव्हढ्यात तोच आपणहून गयावया करीत संगू लागला, “सॉरी सर! गलती हुई,ये दोनो यहा ही थे, आपके पार्सल मे डालना मै भूल गया. आपको यहा तक आना पडा ! मुझे माफ करना !” …. शिवाय ते दोन्ही डोसे बाजूला ठेवित मला दोन नवीन गरम गरम करून दिले. परत एकदा ” सॉरी सर ! ” म्हणाला…..माझा राग कुठल्या कुठे पळून गेला.

मनात आले ’ प्रामाणिकता  अजून  टिकून आहे ’